உணவே மருந்து
நாம் உண்ணும் உணவிலிருந்து
சக்தியைப் பெறுகிறோம்.உணவிலுள்ள ருசிதான் சக்தியாகும்.உணவை உண்ணும் போது உணவை நன்கு பற்களால் மென்று அரைத்து உணவு கூழாகும் போதுதான் உணவிலிருந்து ருசியானது
பிரிந்து நாக்கால் உணவிலுள்ள ருசியை சுவைக்க முடியும்.இந்த ருசிதான்
சக்தியாகும்.எவ்வாறு அணுவைப் பிளக்கும் போது அணுவிலிருந்து அணு சக்தி உருவாகிறதோ
அது போல் உணவை நன்கு மென்று அரைத்து கூழாகும் போதுதான்
அதிலிருந்து உயிர் சக்தி நமக்கு கிடைக்கிறது.
இக்காலத்தில் நாம் மேலே
கண்ட முறைப் படியாக உணவை உண்ணுகிறோமோ என்றால் அதுதான் அதுதான் இல்லை. நாம் உணவிற்கு அதற்குரிய மரியாதையை தருவதில்லை.உணவை உண்ணும் போது
பேசிக் கொண்டும்தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிகளைப் பார்த்துக் கொண்டும்நமது அலுவலக
பிரச்சனைகள் வியாபார சிந்தனைகள் அல்லது
குடும்ப பிரச்சனைகளை எண்ணிக் கொண்டும் இவ்வாறு ஏதேதோ எண்ணங்களை
நமது மனதில் அலை மோதியவாறு உணவை உண்ணும்
போது உணவிலுள்ள சுவையை உணராமல் உண்ணும் போது
அந்த உணவானது நல்ல முறையில் ஜீரணமாவதில்லை.
நாம் வாழ்வதே இந்த ஒரு சாண்
வயிற்றுக்குத்தான் என்று பேச்சளவில் பேசிக்கொள்கிறோமே தவிர உணவை உண்ணும் முறையை
நாம் முறையாக கடைப்பிடிப்பது இல்லை.வாழ்க்கைக்கு எதுவுமே தேவைப் படாத உதவாக்கரை
விஷயங்களைப் பற்றி ஏராளமாக பேசுகிறோம்.ஆனால் வாழ்க்கைக்கு தேவையான விஷயங்களை
சிந்திப்பதற்கே கஷ்டப் படுகிறோம்.
நாம் சாப்பிட்ட உணவு ஜீரணமாக, உணவின் தன்மையைப் பொருத்து 3 மணி
நேரத்திலிருந்து 13 மணி நேரத்துக்கும் மேலாக உடல் கருவிகள் உழைக்க வேண்டியுள்ளது.
இதில் நமது அறிவுக்கான தேவை-முயற்சி ஏதேனும் உள்ளதா?
அனைத்து வேலைகளையும் உடல் தன்னியல்பாகச்
செய்கிறது. நாம் செய்யும் – செய்ய வேண்டிய ஒரே வேலை உணவைச் சுவைத்துச் சாப்பிட
வேண்டியது தான். இதை ஒழுங்காகச் செய்தால் உடல் மற்ற அனைத்துச் சீரான வேலைகளையும்
சீராகச் செய்து முடித்து உடலுக்கு ஊட்டத்தைத் தருகிறது.
உணவின் தேவையையும்,
நீரின் தேவையையும் பசியாக,
தாகமாக மென்மையாக நம்
அறிவுக்கு நம் உடல் உணர்த்துகிறது. அதுபோல ஈற்றுணவுக் கழித்தலுக்காகவும்,
கழிவு நீர்
வெளியேற்றத்துக்காகவும் ஆன உணர்வினையும் மிக மென்மையாக நம் அறிவுக்கு உடல்
உணர்த்துகிறது.
மேலும் நாம் உண்ணும் உணவை நமக்கு-நமது
உடலியற்கைக்குப் பொருந்தியதா? இல்லையா? என்பதையும் சுவையின் மூலம் நமது அறிவுக்குத் தெரிவிக்கிறது நம் உடல்.
உணவினை நன்கு மென்று,
சுவையறிந்து சாப்பிடும் போது
தான் உமிழ்நீர் சுரக்கும் இதையே சான்றோர் அமுதம் என்கின்றனர். இந்த அமுதம் கலந்து
வயிற்றுனுள் சென்றால்த் தான் உணவும், நீரும் ஜீரணமாகும். அவ்வாறு இல்லையேல் நஞ்சாகும்.
இதையே,
இழிவுஅறிந்து
உண்பான்கண் இன்பம்போல் நிற்கும
களிபேர்
இரையான்கண் நோய்.
என்றார்கள்
நம் முன்னோர்கள்.
சாப்பிடும் போது உணவு உமிழ்நீருடன் கலந்து எந்த
துன்பமும் இல்லாமல் தொண்டையில் இறங்க வேண்டும். – ஈற்றுணவுக் கழிப்பின் போது கழிவுகள் நம்
முயற்சியில்லாமல் வெளியேற வேண்டும். இதுவே மேற்கூறிய குறளின் வழி.
தற்போது ஆங்கில மருத்துவம் படித்த
மருத்துவர்கள் ஒருவேளை உணவை 5 ஆகப் பிரித்து மணிக்கொருமுறை சாப்பிடக்
கூறுகிறார்கள். அதைச் சிந்தித்துப் பார்ப்பதையே மறந்து போன மனிதர்கள்!
வழிகெடுகிறார்கள்.
பெரியவர்கள்
‘ஒரு வேளை உண்பான் யோகி இருவேளை உண்பான் போகி’ என்பர் மூன்று வேளை உண்பவர்கள் உடலுக்கும்,
உயிருக்கும்,
பிறருக்கும் துரோகி என்பர்
பல வேளை உணவெடுக்கும் இவர்களை எப்படி அழைப்பது?.
திருக்குறள் தன் மருந்து எனும்
அதிகாரத்தில வரும் 7 பாடல்கள் உணவு உணபதைப் பற்றியதாகத்தான் உள்ளது.
மிகினும் குறையினும் நோய் செய்யும் நூலோர்
வளிமுதலா எண்ணிய மூன்று.
மருந்தென வேண்டாவாம் யாக்கைக்கு அருந்தியது
அற்றது போற்றி உணின்.
அற்றால் அளவறிந்து உண்க அ.'.துடம்பு
பெற்றான் நெடித்துய்க்கு மாறு.
அற்றது அறிந்து கடைப்பிடித்து மாறல்ல
துய்க்க துவரப் பசித்து.
மாறுபாடு இல்லாத உண்டி மறுத்துண்ணின்
ஊறுபாடு இல்லை உயிர்க்கு.
இழிவறிந்து உண்பான்கண் இன்பம்போல் நிற்கும்
கழிபேரி ரையாண்கண் நோய்.
தீயள வின்றித் தெரியான் பெரிதுண்ணின்
நோயள வின்றிப் படும்.
‘வாயும், வயிறும் நன்றாயிருந்தால் நோயும்,
நொடியும் இல்லை’ என்பது படிக்காதவர் மொழி.
கடும் பசியில், களைப்புடன் உணவருந்துபவர்கள் இரண்டு வாய் உணவு
சாப்பிட்டதுமே களைப்பு நீங்கி, உணவின் சுவையை பற்றிப் பேசுவது எவ்வாறு?
மீண்டும் சக்தி பெற்று
உழைக்கச் செல்வது எப்படி? உறுதியாக அப்பொழுது சாப்பிட்ட உணவிலிருந்து சக்தியை பெற
வாய்ப்பில்லை.
பசியோடு நன்கு சுவைத்துச் சாப்பிட்ட உணவு,
உமிழ்நீரோடு கலந்து
வயிற்றில் இறங்கும்போது- அதற்கு முன்பே நாக்கில் உள்ள சுவைச் சக்தியால் ருசிக்கப்பட்டு,
வயிற்றுக்கு வரும் உணவின்
தரமும், அளவும், தன்மையும் மண்ணீரல் அறிகிறது உடன் வெவ்வேறு
வகையான உணவினை ஜீரணிக்கத் தேவையான உடல் கருவிகள் அனைத்தையும தூண்டிச் சக்தியளிக்கிறது.
இந்த சக்தியைப் பயன்படுத்தியே நாம் வேலைகளையும் செய்கிறோம்.
இந்த ஜீரணத்துக்கு அடிப்படையான வேலையான உணவைச்
சுவைத்துச் சாப்பிடாதவர்களிடம் நடக்காது உமிழ்நீர் கலவாது வயிற்றினுள் செல்லும்
உணவு நீண்ட நேரம் ஜீரணமாகாது வயிற்றினுள் கிடப்பதால் புளிப்பேறி வயிற்றினுள் 2
நாள் மூடிவைத்த உணவு எப்படி மாறுமோ அப்படி ஆகி விடுகிறது. பலன் புளித்தேப்பம்,
வாயுத் தொல்லைகள்,வயிற்றில் கல்லைப் போட்டது போல துன்பம்,
நெஞ்சுக் கரிப்பு,
…
இட்லி-தோசை
உணவா? இல்லை சாபக்கேடா?
இட்லி, தோசை மிக மென்மையானது இது சுவைப்பதற்காக வாயில்
காத்திருப்பதில்லை. அது பொதுவாகச் சேரும் கடும் கார, கடும் புளிப்புச் சட்னிகளுடன் கலந்து அல்லது
சட்னி, சாம்பாரில் நனைந்து, உடன் வயிற்றில் இறங்கி விடுகிறது. அது போதுமான
அளவு சுவைக்கப் படாததால் ஜீரணிக்கப் படுவதில்லை.
வயிற்றினுள் நீண்ட நேரம் கிடக்கிறது. அங்கு
மீண்டும் தன் நொதித்தல் வேலையைத் தொடர்கிறது. மாலையில் கரைத்து வைக்கும் மாவு
மூடியைத் தள்ளிக்கொண்டு பொங்கி வருவது போல் நமக்குள்ளும் செய்கிறது,
காலையில் உண்டது மாலை வரை உடலுக்கும்
மனதுக்கும் மிகத் துன்பம் தருகிறது.
தற்போது வேலையில்
எளிமை கருதி, பல நாட்களுக்கான மாவை அரைத்துச் சவப் பெட்டியில்(பிரிஜ்)
வைத்துவிடுகிறார்கள். அதைவிட புத்திசாலிகள் கடையில் விற்கும் 6 ரூபாய்ப்
பொட்டலத்தை வாங்கித் தக்காளிச் சட்னி, கடைப் பொடியுடன் உணவைத் தள்ளுகிறார்கள்.
சில
நாட்களில் மூன்று வேளையும் இட்லி, தோசை பொடியுடன், 2 நாட்களுக்கு முன் அரைத்து வைத்த சட்னியுடனும்
பயன்படுத்தும் குடும்பங்களை பெருவாரியாகப் பார்க்கிறோம்.
15 ஆண்டுகளுக்கு முன் வரை இட்லி,
தோசை விழாக் காலங்களில்
செய்யும் உணவாக இருந்த்து. அதைப் பணக்காரர்கள் உணவு என்றும் கூறுவார்கள். ஜீரணக்
கோளாறுகளை, நீரிழிவை (சர்க்கரைப் பிணியை) வாத நோய்களை பணக்கார நோயென்றே
மக்கள் அழைப்பார்கள். இதனைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும்.
இட்லி, தோசை இல்லாத அந்தக் காலத்திலேயே மாப்பண்டம்
தவிர் என்றனர் பெரியோர். முன்பு நம்மிடம் இருந்தது தொட்டாலே கைமணக்கும் நம்முடைய
அரிசி. இப்பொழுது நாம் பயன்படுத்துவது நஞ்சுள்ள, சொத்தையான, சக்கை அரிசி!?..
இந்த குப்பைக் கல்வியைப் படிக்கச் செல்லும் தன்
பிள்ளைகளுக்கு, மதிய உணவாக இட்லி, தோசையைக் கொடுத்தனுப்பும் தாய்,
தந்தையர் மாலையில் அவர்கள்
சரியாகச் சாப்பிடாமல் கொண்டுவரும் இட்லியை சிறிது சுவைத்துப் பார்த்தால் நல்லது.
மாட்டேன், நான் அதை-மிஞ்சியதை அடுத்த நாள் உப்புமாவாக்கித் தான்
தருவேன் என்றால்,, அது உங்கள் விருப்பம்.
நோயாளிகளை –நோய் சமூகத்தை உருவாக்க யாருக்கும் உரிமை
இல்லை.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக